De derde week stond in het teken van de heuvels en later de bergen. De eerste bergen hadden we overigens al op de eerste dag gehad: de Amerongse berg (69 meter hoog) en ‘Col du Jean’ bij Gennep van 3900 cm hoog. We gingen de derde week steeds zuidelijker in Duitsland en langzaamaan gingen we ook steeds hoger. Na Garmisch-Partenkirchen werd het serieus: van 700 meter hoogte naar 1247 meter op de Buchener Höhe in Oostenrijk. Daarna heerlijk zeven kilometer afdalen naar het dal van de Inn.
De echte uitdaging van de hele vakantie was de Reschenpass, van maar liefst 1515 meter hoog. Al maanden hebben we Jan en Alleman verteld dat de route van Reitsma eenvoudiger is dan die van Benjaminse, vanwege deze (lagere) Alpen-overgang. Vrijdag was de grote dag en de klim via 11 haarspeldbochten was binnen een uur geklaard, we waren op de Norbertshöhe van 1405 hoog. Daarna zou nog een laatste klim komen naar de Reschenpass. Vol goede moed gingen we verder al hadden we een harde wind tegen. Wachtend op het bordje van de Reschenpass reden we vechtend tegen de wind door. Toen we gingen dalen begrepen we dat we het hoogste punt al voorbij waren. Een beetje een anticlimax. We sloten de ‘koninginnenrit’ af met een lange, fraaie daling door Italiaanse dorpjes naar Glurns/Glorenza. In ons luxe hotel keken we vanuit de whirlpool op het dakterras tevreden terug over de bergen die we achter ons hadden gelaten.
De volgende dag was er weer veel wind, maar daalden we het grootste deel van de dag, dus dat was nu minder storend. In Meran aangekomen was het heel zonnig en dus tijd voor een ijsje. Ook ging ik op zoek naar de plaquette van Karpov-Kortsjnoi bij het Kurhaus. Jaren geleden hadden we die gezien, maar nu zag ik hem niet meer. Een stukje schaakgeschiedenis minder.
Deze week was het weer af en toe dreigend, maar alleen de etappe naar Garmisch-Partenkirchen hebben we de hele dag motregen gehad. Jammer, want die dag reden we de bergen is, maar daar hebben we door de bewolking niets van meegekregen. Ik kreeg die dag een lekke band, maar gelukkig kon ik GP halen met mijn langzaam leeglopende band. In GP direct naar een fietsenmaker gegaan die hem ging repareren terwijl wij wat gingen drinken. Een dag later liep de band echter weer leeg en toen ik de binnenband verving kwam ik een ijzeren pin tegen van meer dan een centimeter. Was die nieuw of had de fietsenmaker die niet gezien? Op deze kleine tegenslagen na, ging het fietsen prima. De etappes waren weer allemaal uiterst fraai en goed te doen. Voor de liefhebbers de kilometers en hoogtemeters van de klimetappes. Maandag 66 km-919 hm, dinsdag 72 km-1240 hm, woensdag 67 km-1698 hm, donderdag 69 km-1496 hm en vrijdag 50 km-1275 hm.
Onderweg hebben we kennis gemaakt met een aantal Nederlandse zielsverwanten die we een week lang dagelijks tegenkwamen op de fiets, bij tussenstops, in het hotel of restaurants. Leuk om de ervaringen met Ton, Gerard, Victor en Dorothée te delen. Nu wij een rustdag hebben genomen, zijn zij vele kilometers vooruit en zien we ze misschien alleen nog in Rome.
De variatie qua eten en verblijven is wat eentoniger geworden. We verblijven vooral in hotels en af en toe een appartement. De afgelopen twee dagen zitten we bijvoorbeeld in een leuk appartement in Vilpian tussen de wijn- en fruitgaarden. Het eten is vooral Italiaans geworden, maar daar hebben we geen bezwaar tegen.
De komende week zullen we tot Verona door dalen fietsen en dan gaan we richting Adriatische kust. Het einde komt dan langzaam in zicht: de Apennijnen over en op naar Rome!
Wil je meer lezen? Lees dan Gerda’s leuke verslagen op polarsteps: https://www.polarsteps.com/GerdaVisser3/10032822-fietsen-naar-rome?s=75d37cdd-02a1-4739-8b7b-b8b0871a9b3d